«خانۀ مرد بدار آویخته»
این نقاشی را پل سزان در ۱۸۷۳ هنگامیکه سی و سه سال داشت در شهر کوچکی بنام «اور سور اواز» در شمال پاریس کشید. این نقاشی یکی از سه نقاشی ای است که سزان آن را در اولین نمایشگاه امپرسیونیسم سال ۱۸۷۴ بنمایش گذاشت، گرچه هیچ یک از این آثار مورد استقبالِ منتقدان هنریِ عاجز از تعبیر این سبک نامعمول قرار نگرفت. تاثیر پیسارو، دوست هنرمند سزان که بطور منظم با او در این شهر کار می کرد، به روشنی در این نقاشی قابل درک است. سزان بر خلاف آثار پیشین خود که خشونتی رومانیک را با استفاده از رنگ های زننده می نمایاند، دراین اثر رنگ های بی جلا و ضربات قلمویِ کوتاه و بریدۀ امپرسیونیست ها را بکار گرفت. او همچنین درون مایه های دراماتیک و ادبی را بقصد پرداختن به سوژه های ساده و حتی متدوال رها کرد. با این حال این تابلو پرده از سبک امپرسونیسم منحصر بفرد سزان بر می دارد. این اثر تشابه اندکی با مناظر سیال مونه دارد و تنها شباهتش با آثار پیسارو در ترکیب بندی کلی آن است. سزان نسبت به پیسارو و مونه بیشتر از ایمپاستو استفاده می کرد، لایه های بیشتری بر سطح بوم می مالید که منجر به تشکیل سطح زخیمی می شد و بعدتر آن را با کاردک هموار می کرد. کشاورزی که پیسارو و سزان را در هنگام کار در کنار یکدیگر در فضای باز دیده بود می گفت پیسارو بوم را با قلمویش سوارخ می کند در حالیکه سزان رنگ را بشکلی بر آن می کشد انگار ماله ای در دست دارد.
ترکیب بوم پیچیده است. چندین محورِ شاخص از نقطۀ مرکزیِ آن خارج شده اند؛ جاده ای که در سمت چپ بالا می رود، جادۀ دیگری که از مرکز بوم پایین می آید، پشته ای که به راست می پیچد، و شاخه های درختان که به سمت بالای نقاشی زاویه می گیرند. نقاشی با ضربات قلمویِ ضخیم و رگه دار پوشانده شده و فقدان حضور مردم، پوشش گیاهی سخت و خشک، و سردی رنگ ها به انتقال حس شدید تنهایی کمک می کند.
پی نوشت: برخلاف عنوان اثر هیچ فردی در این محل خودکشی نکرده و یا به دار آویخته نشده و در واقع این عنوان با تصویری که نشانه ایی از چیزِ شومی در آن دیده نمی شود کاملا نامرتبط است و بیشتر توجۀ زیبایی شناسانه به فرم و رنگ را نشان می هد.