مجسمه سازی با ضایعات مقوله ای نوپا در هنر حجمی است که این روزها در دنیا مورد توجه قرار گرفته است و علاقمندان خاص خود را دارد. در این شیوه هنرمند با توجه به موادی که در اختیار دارد اقدام به ساخت کارهای هنری می کند.
سامان شادانلو یکی از این هنرمندان است که طی سال های اخیر با ساخت ۵۰۰ اثر هنری موفق به ساخت آثار قابل توجهی در این زمینه شده است.
سامان شادانلو ملقب به ایلخان است. پدرش او را ایلخان ( در زبان کوردی به معنی بزرگ ایل) صدا می زد. وی بیشتر آثارش را با موضوع شکرگزاری از خداوند و عشق به پدر فقیدش می سازد و موسیقی به او ایده های تازه می دهد.
این هنرمند می گوید: با توجه به این که پدرم تولیدکننده قطعات یدکی خودرو بود، از زمانی که مدرسه می رفتم با قطعات خودرو مجسمه سازی می کردم. در دوران تحصیل در مقطع راهنمایی هر وقت به مدرسه می رفتم با خودم ابزار تعمیراتی می بردم و همه دوستان و معلمان هم خبر داشتند به همین خاطر هروقت یک مشکل فنی در مدرسه پیش می آید صدایم می زدند.
در آن زمان یک دوچرخه داشتم که با استفاده از آن چوب ها را برای خرد کردن به نجاری می بردم. به این ترتیب تا کلاس سوم راهنمایی چند تا کار آماده کردم و اولین نمایشگاه کارهای هنری ام را در یکی از اتاق های منزل مادر بزرگ برگزار و از فامیل برای بازدید از آنها دعوت کردم.
بعد از دوران راهنمایی آثار زیادی ساختم، اما به مجسمه سازی به طور جدی فکر نکردم و در رشته های معماری و ژنتیک تحصیل کردم. اوایل فکر می کردم مجسمه سازی برایم تفنن است، سراغ کارهای دیگر رفتم. پس از سفری که به شیراز داشتم یکی از دوستان گالری‌دار گفت که آثارم مورد توجه هستند و من دوباره کار روی مجسمه های فلزی با قطعات اتومبیل را شروع کردم. در سال های اخیر حدود ۳۰۰ تا از آثارم را فروخته ام و یکی از آثارم به نام سرو ایرانی در فرهنگسرای نیاوران نصب شده است و تا به حال تعدادی از آثارم را به کشورهای فرانسه، آلمان ، کانادا ، استرالیا ، دبی و ترکیه ارسال کرده ام.
سامان شادانلو (ایلخان) ادامه می دهد: برای خلق آثارم از روح و جانم بهره برده ام و بارها در طول کار دستم در معرض قطع شدن بوده است. چشمم در اثر جوش کاری آسیب زیادی دیده و …اما عشق به خلق یک اثر جدید تمام سختی ها را از بین می برد. به نظر من هنر آخرین جایگاه و پایگاه امن برای بشر است.
