لازم می دانم قبل از هر چیز از گذشته خود و از چگونگی قرار گرفتنم در مسیر نقاشی و هنر بگویم. در واقع من در نوجوانی این فرصت را پیدا کرده بودم که نقاشی سنتی را نزد پدرم فرابگیرم که باید بگویم در حقیقت استخوان بندی اصلی و شخصیت اولیه هنری من نزد او شکل گرفت و از سوی دیگر در هنرستان با هنر کلاسیک و هنر مدرن آشنا شدم. بعد از کلاس نهم بود که وارد هنرستان شدم و آنجا با تعدادی از هنرجویان مثل حسین خسروجردی، حبیب الله صادقی و احمد امین نظر آشنا شدم که بعدها از نقاشان مطرح کشور شدند.
استادانی که در هنرستان به ما درس می دادند هم مثل آقایان نامی، جعفری و حسینی در آن دوره از هنرمندان شاخص و چهره های مطرح هنرهای تجسمی بودند. از دوره تحصیل در هنرستان جرقه آثار انقلابی برای ما زده شده بود. اما در دانشگاه بود که به طور جدی نقاشی های اعتراضی را پی گرفتیم. به هرحال جزوه ها و کتاب هایی هم از جمله نوشته های دکتر شریعتی به دستمان می رسید که منبع الهام نقاشی ها می شد و بر اساس آن ها کار می کردیم.
اولین تابلویی که بعد از انقلاب کارکردم نقاشی ۱۷ شهریور و صحنه ای بود که در مقابل چشمان خودم اتفاق افتاد.
