حبیب الله صادقی طراح، نقاش، گرافیست، کاریکاتوریست، منتقد می باشد. او در در بسیاری از دانشگاه های هنر به تدریس پرداخته است. در سال ۱۳۸۴ به ریاست موزه هنرهای معاصر انتخاب گردید و با وجود مشکلات متعدد در دستگاه فرهنگی کشور موزه هنرهای معاصر تهران در تاریخ خود، یکی از دوره های طلایی را تجربه کرد.
دغدغه اصلی او ماهیت هنر ملی و ایرانی است و بسیار به این موضوعات پرداخته است. شاعرانگی در نقاشی های او بسیار مورد توجه است زیرا بسیار به شعر و شاعران مختلف علاقه مند است.این هنرمند از زبان استعاره در بسیاری از آثارش بهره برده است.
یکی از معروفترین آثار این هنرمند با عنوان عالم بی عمل که در نیمه اول دهه شصت کار شده است، نگاه او را متوجه هنرمندانی می کند که حتی قائل به عمل خود نیستند.
در این اثر شاهد نوازنده ویلونی هستیم که در گوش های خود چوب پنبه گذاشته است و آهنگی می نوازد که بیشتر خوش آمد نا محرمانی است که از پس دیوار فقط گوش هایشان پیداست و شنوندگان بی چهره این نوع از آهنگ و هنر هستند.
حبیب صادقی در این اثر از طنز بهره می گیرد، گرچه او از همان ابتدای انقلاب در حوزه کارتون کاریکاتور ورود پیدا کرد و با آثار خود در مرکز تجسمی ستاد مرکزی سپاه و همزمان در موسسه اطلاعات طرح های طنز امیز و موثر زیادی را متناسب با وقایع روز خلق کرد. اما این اثر که در فضای نقاشی رخ می نمایاند از توانمندی این هنرمند در استفاده از تکنیک رنگ و روغن و همچنین بهره گیری نمادین از رنگ حکایت دارد.
این نقاشی که در گنجینه حوزه هنری قرار دارد از معدود آثاری است که نگاه انتقادی جدی نسبت به مباحث هنر در دهه شصت که کشور به شکل جدی درگیر جنگ تحمیلی بود، دارد.
شهید آوینی نگاه ویژه ای به آثار این هنرمند داشت. تابلوی عالم بی عمل یکی از بهترین آثار حبیب الله صادقی در این دهه به شمار می رود.
