نقاش مشهور وینسنت ویلم ونگوگ در سال ۱۸۵۳ در هلند به دنیا آمد؛ نام ونسان به یاد برادر بزرگش که قبل از تولد او از دنیا رفته بود بر روی ونسان گذاشته شد. ونسان در خانواده و فضایی کاملا متعصب و مذهبی بزرگ شد؛ او پسری به شدت احساساتی بود که از کمبود اعتماد به نفس رنج می‌برد.

ونگوگ تا سن یازده سالگی در خانه درس می‌خواند و بعد از آن به یکی از مدارس شبانه‌روزی هلند رفت و تحصیلات خود را ادامه داد؛ اولین معلم هنری ونگوگ «کنستانتین هویسمس» بود که هنر نقاشی را به او آموزش داد؛ در سال‌های ۱۸۶۹ تا ۱۸۸۷ ونسان در جنبشی هنری در لاهه به کار مشغول شد و همچنین در فرانسه و انگلیس نیز کارهای متفاوتی را تجربه کرد.

ونگوگ در کنار کار کردن تحصیل را فراموش نکرد و در سال‌های ۱۸۸۰ و ۱۸۸۱ به مدت شش ماه در آکادمی سلطنتی هنر در بروکسل به تحصیل پرداخت. در سال ۱۸۸۴ ونگوگ عاشق دختر یکی از همسایه‌های خود شد که این ازدواج با مخالفت هر دو خانواده روبرو شد؛ این موضوع و مرگ پدرش در سال ۱۸۸۵ باعث شد ونگوگ به افسردگی مبتلا شود.

اولین نقاشی مهم و حرفه‌ای ونگوگ تابلوی «سیب زمینی خورها» است که یک خانواده را دور میز حقیرانه‌شان نشان می‌دهد که در کنار یکدیگر شام می‌خورند؛ ونگوگ علاقه بسیاری به قشر کارگر جامعه داشت و تلاش می‌کرد تا زندگی آن‌ها را به تصویر دربیاورد؛ علاوه بر این طبیعت، نقاشی از کافه‌های شبانه و پرتره نیز از دیگر علاقه‌مندی‌های او برای هنر نقاشی بودند.

ونگوگ از سال ۱۸۸۶ تا ۱۸۸۸ را در فرانسه شهر پاریس گذراند و در این شهر با بسیاری از نقاشان سبک امپرسیونیسم مانند «کلود مونه، ادگار دگاس، کامیل پیسارو» آشنا شد. ونگوگ علاقه بسیاری به ترکیب رنگ‌ها با یکدیگر داشت و بر این باور بود که رنگ‌ها یکدیگر را کامل می‌کنند و این موضوع باعث درخشندگی رنگ‌ها می‌شود، اقامت دو ساله ونگوگ در پاریس منجر به خلق ۲۰۰ نقاشی رنگ روغن شد.

شروع فعالیت‌های هنری ونگوگ در واقع از سن ۲۷ سالگی بود و این فعالیت مدت زیادی دوام نیاورد زیرا او در سن ۳۷ سالگی از دنیا رفت؛ تنها ده سال فرصت داشت تا ایده‌های ذهن خلاق و فوق العاده خود را به روی بوم نقاشی بیاورد و در این ده سال او بیش از هزار نقاشی و طراحی از خود بر جای گذاشت.

سبک اصلی ونسان ونگوگ «پست امپرسیونیسم» محسوب می شود اما او در طول دوره هنری زندگی‌اش سبک‌های دیگری مانند «امپرسیونیسم» و «نئو امپرسیونیسم» را نیز تجربه کرد.

ونگوگ در طول دوره حیاتش با افسردگی دست و پنجه نرم می‌کرد و در اواخر عمرش نشانه‌هایی از جنون نیز در او نمایان بود به طوری که در سال ۱۸۸۸ به دوست هنرمندش «پل گوگن» حمله ور شد؛ همچنین یک روز با قطع کردن گوش خود و تحویل دادن آن به یک زن در کافه، برادرش را مجبور کرد تا او را به بیمارستانی روانی بفرستد.

ونسان به مدت یک سال در بیمارستان روانی بستری بود و یکی از بهترین آثارش به نام «شب پُر ستاره» را در آنجا نقاشی کرد. ونسان ونگوگ در سال ۱۸۹۰ با زندگی سخت و غمزده خود خداحافظی کرد؛ علت مرگ او شلیک گلوله به شکم بود که برخی بر این باورند ونسان خودکشی کرده است اما برخی شواهد نیز اذعان داشتند که دو جوان مست به او شلیک کرده‌اند.