جورجیا اوکیف

این نقاشی، آخرین نقاشی به یادماندنی از مجموعه ای با موضوع ابرهاست که  جورجیا اوکیف Georgia O'Keeffe در دهه ۱۹۶۰ خلق کرد. جورجیا هنرمند آمریکایی، در سال ۱۸۸۷ در ویسکانسین به دنیا آمد و در سال ۱۹۸۶ در نیومکزیکو از دنیا رفت. وی تحصیلاتش را در انستیتوی هنرشیکاگو و اتحادیه دانشجویان هنر در نیویورک ادامه داد. در همین دوران با عکاسی به نام آلفرد استیگلیتز آشنا شد و در ۱۹۲۴ با او ازدواج کرد. این دو تا سال ۱۹۲۹ در نیویورک ماندند، سپس به نیومکزیکو سفر کردند. فضای نیومکزیکو تاثیر عمیقی بر آثار و روحیه اوکیف داشت به طوری که بعد از مرگ همسرش برای همیشه به آن جا نقل مکان کرد. جایی که تا اواخر عمر به نقاشی ادامه داد، تا این که متاسفانه بیماری و نابینایی مانع از انجام این کار شد.

جورجیا اوکیف معروف به مادر مدرنیسم آمریکایی بود. هنر نوآورانه او طیف وسیعی از موضوعات که شامل گل ها،استخوان ها،مناظر شهری و...می شود را پوشش می دهد.وی یکی از تاثیرگذارترین هنرمندان قرن بیستم است. انتزاع او از مضامین طبیعی، مانند مناظر و گل ها، اغلب به عنوان زنانه و به عنوان بیان هویت جنسی زنانه تعبیر می شد. اما جورجیا اوکیف این کلیشه را رد کرد و معتقد بود آثارش بیان گر ارتباط عمیق او با طبیعت و مناظر است. موزه هنرهای مدرن نیویورک در سال ۱۹۴۶، برای اولین بار آثار یک بانوی هنرمند را به نمایش درآورد. نقاشی های بدیع این هنرمند مترادف با جنبش مدرنیسم در آمریکا است.

آسمان بر فراز ابرها (شماره ۴) / جورجیا اوکیف/ ۱۹۶۵/ رنگ و روغن روی بوم/ ۲۴۳.۸ × ۷۳۱.۵ سانتی متر/ موسسه هنر شیکاگو

در ۱۹۷۷ جرالد فورد، رئیس‌جمهور وقت ایالات متحده آمریکا، مدال آزادی رئیس جمهوری که بالاترین جایزه‌ای است که از سوی رئیس‌جمهور کشور به شهروندان آمریکایی داده می‌شود را به جورجیا اوکیف اعطا نمود. اوکیف همچنین در ۱۹۸۵ مدال ملی هنر را دریافت داشت.

هنگامی که جورجیا اوکیف در دهه هفتاد زندگی اش بود، برای اولین بار سوار هواپیما شد و مناظر شگفت انگیزی از زمین و آسمان را در لابلای ابرها دید و تصمیم گرفت مجموعه ای از نقاشی با موضوع ابرها را بسازد. او این مجموعه را ابتدا با یک نقاشی رئالیستی کوچک با کمی ابر آغاز کرد، سپس سراغ بوم های بزرگ تر رفت و تابلوی آسمان بر فراز ابرها (شماره ۴) را در اندازه تقریبی هفت و نیم متر در سه مترخلق کرد. هنرمند با استفاده از رنگ های ملایم آبی و صورتی افق را به تصویر کشیده و دو سوم بوم را با ابرهای سپید و کوچک پوشانده است. ابرها به سوی خط افق پیش می روند و در انتها تبدیل به نوارهایی رنگی و ملایم می شوند. تکرار این موتیف، تصویر را تبدیل به یک منظره انتزاعی می کند.