نگاره شکارچی اسب سوار منسوب به مظفرعلی
در سال ۱۵۴۴ میلادی، سالی که دوست محمد ابن سلیمان الهروی مرقع نفیسی برای بهرام میرزا فراهم آورد، همایون امپراتور تیموری مخلوع به دربار صفوی پناهنده شد. در سال ۱۵۴۶ م وی از شاه طهماسب درخواست کرد میرسیدعلی و عبدالصمد را اذن به خدمت به او دهد. این دو نقاش به علاوه میرمصور ودوست محمد نقاش دربار تیموری در کابل بودند. اگر چه همایون توانایی این چهار هنرمند را در ترسیم امانتدارانه دنیای مادی می ستود، بعید است که اگر طهماسب خود هنوز قدر هنر آن ها را می دانست از دستشان می داد. نقاشان دیگری مانند آقامیرک و میرزاعلی و مظفرعلی از چشم شاه نیفتادند.
مظفرعلی که گویا متبحر در نقاشی اسب بود به خلق آثار تمام صفحه ای از قبیل شکارچی اسب سوار برای مرقع ها ادامه داد و سبک ظریف نگاره هایش در شاهنامه و خمسه را حفظ کرد. احمد قاضی درباره او نوشت: «افزون بر نقاشی در مثناکاری هم زبردست بود، نستعلیق را خوش می نوشت، در زرافشانی و تذهیب ید طولایی داشت، و در رنگ سازی و روغن کاری سرآمد دوران بود. کمتر کسی همچون او همه فنون را می دانست».
