نمایی از زحله/ ژرژ آلبرت سیر / گواش روی کاغذ/ در سال ۲۰۱۶ در حراج بونامز به قیمت ۴۰۰۰ پوند به فروش رسید

ژرژ آلبرت سیر Georges Albert Cyr نقاشِ لبنانی تبار، سال ۱۸۸۱ در مونتگرون فرانسه به دنیا آمد. به اصرار آرماند گیومن نقاش امپرسیونیست فرانسوی، کار هنری خود را در سال ۱۹۱۰ آغاز کرد. در سال ۱۹۳۴ به لبنان عزیمت کرد و با دیدن بیروت در نگاه اول عاشق این شهر شد.

سیردر استودیوی عین المریس مجموعه ای غنی از نقاشی های رنگ و روغن با الهام از مناظر لبنان خلق کرد، اما زندگی اش را با فروش نقاشی های آبرنگ می گذراند.

هر چند که ژرژ سیر برای اقامت موقت به بیروت رفته بود و متوجه این بود که در آن زمان، لبنان فاقد مراکز هنری پیشرفته است اما مجذوب غنای فرهنگ و همراهی دوستان جدید و صمیمی اش شد. لبنان حس گرما، آسایش و مهمان نوازی را به سیر ارائه داد که برای او کاملاً غریب بود و این آرامش را به هیاهوی پاریس ترجیح داد و توانست تا حدی به دانشجویان هنر لبنانی فنون و زیبایی‌شناسی را که در زادگاهش فرانسه آموخته بود بیاموزد.

ژرژ شهاده، شاعر لبنانی؛ استودیوی سیر را تبدیل به گذرگاهی اجتماعی و فکری برای هنرمندان و نویسندگان کرد که شخصیت‌های محترمی چون شفیق عبود، عمر اونسی، مصطفی فرخوالی کنعان در آن حضور داشتند. این هنرمندان که تحصیلاتشان را در فرانسه به اتمام رسانده بودند جریانات جدیدی را در هنر بیروت آغاز کردند.

در فرانسه، سیر به اصول اولیه زیبایی شناسی مکتب روئن پایبند بود، اصطلاحی که عمدتاً هنرمندان فرانسوی را توصیف می کند که در اوایل قرن بیستم در شهر روئن زندگی می کردند و سبک های پست و نئو امپرسیونیست را تمرین می کردند. همانطور که در تصویرهای معروف مونه از کلیسای جامع شهر مشهود است، روئن مرکز مهم فعالیت امپرسیونیست ها بوده است که به طور متناوب توسط هنرمندانی مانند سیسلی و پیسارو در آن زندگی می کردند و به همان اندازه برای توسعه تکنیک های پسا امپرسیونیسم اهمیت داشت. نقاشانی مانند جوزف دلاتر و چارلز آنگراند از تکنیک‌های جدید، به‌ویژه پوینتیلیسمِ سورا استفاده کردند و میراث امپرسیونیستی نقاشی در فضای عمومی را ادامه دادند. تأثیر مکتب روئن را می‌توان به وضوح در نقاشی‌های رنگ روغن سیر مشاهده کرد که دارای ضربه‌های قلم موی سبک، رنگ‌های زنده و ترکیب‌بندی‌های متحرک است.

با گذشت زمان نقاشی هایژرژ سیر از قید موضوع آزاد شدند، هنرمند آزادتر و سرزنده تر نقاشی می کشید و ضربات قلم مویش رهاتر و قوی تر و جسورانه تر شدند. در دهه ۱۹۴۰ دوباره از آبرنگ به رنگ و روغن بازگشت. وی یک سال بعد از آخرین نمایشگاهش در سال ۱۹۶۴ در بیروت درگذشت.