دیوید داگلاس دانکن، عکاس جنگ، یک روز زنگ خانه پیکاسوی مشهور را به صدا درآورد که منجر به دوستی ۱۷ ساله شد. صد عکس از دنیای خصوصی پابلو پیکاسو تا پس از مرگ او در سال ۱۹۷۳ در سن ۹۱ سالگی به موزه الیزه در سوئیس اهدا شد.

این تصاویر نمونه‌ای از ۲۵۰۰۰ عکس است که توسط دیوید داگلاس دانکن، عکاس جنگ آمریکایی که برای اولین بار در سال ۱۹۵۶ پیکاسو را در کن ملاقات کرد، از این هنرمند گرفته شده است.

اولین عکس دانکن از پیکاسو مربوط به او در حال صابون زدن در حمام خانه‌اش در لا کالیفرنی بود، لحظاتی پس از اولین ملاقات آن دو. 

دانکن پس از به صدا درآوردن فرصت‌طلبانه زنگ در ورودی ویلا به امید گرفتن تصویری از معروف‌ترین نقاش جهان، از شوق دیدار با این هنرمند بزرگ، شگفت‌زده شد. 

دانکن که در سال ۲۰۱۸ درگذشت، علیرغم مشکلاتی که در برقراری ارتباط با این نقاش اسپانیایی الاصل داشت، به دوست ثابتی تبدیل شد. پیکاسو انگلیسی صحبت نمی‌کرد و به میزان دانش دانکن از اسپانیایی می‌خندید.اما دانکن که جنگ کره را به‌عنوان یک عکاس خبری پوشش می‌داد، در طول یک دوستی ۱۷ ساله به خود اجازه داد تا هر طور که می‌خواست به خانه‌های مختلف پیکاسو رفت و آمد داشته باشد. دانکن علیرغم اینکه کاملاً از میراث خود آگاه بود و شاید به معروف‌ترین عکاس‌ تاریخ تبدیل شد، ادعا می‌کرد که پیکاسو در هیچ صحنه‌ا از عکس‌ها ژست نگرفته یا خواستار گرفتن عکس بوده است. مردی که در طول دوستی آنها استاد نامیده می‌شد، در عوض به او گفت: تو عکس بگیر، من نقاشی می‌کنم. 

عکس‌های دانکن با یک دوربین «لیکا ام تری دی»(Leica M3D) سفارشی با شاترهای بسیار آرام گرفته شده‌اند تا مزاحم پیکاسو در حین کار نشود. 

 دانکن در سال ۲۰۱۲ در پاسخ به سوالی درباره عادات کاری و شخصیت این هنرمند، به روزنامه فرانسوی لوموند گفت که نمی‌تواند ادعاهای زن‌ستیز را با مردی که می‌شناسد تطبیق دهد و او را یک «نجیب‌زاده اسپانیایی» می‌داند. 

دانکن به خاطر می‌اورد: پیکاسو برای این یکی (تابلوی- Les Baigneurs -) دو روز و دو شب بی‌وقفه پای بوم نقاشی بود. می‌ایستاد و نیم ساعت بی‌حرکت جلوی تابلو می‌نشست، فقط به آن نگاه می‌کرد و یک دستش را روی سرش می‌گذاشت، بدون حرکت!«یک روز که آنجا بودم، شخصی از او پرسید که کدام دوره از کارش را بیشتر دوست دارد، دوره آبی، دوره رز، کوبیسم و غیره. پیکاسو دستش را دراز کرد، انگشتانش را پنجه‌اش را باز کرد و جواب داد: خوب، کدام یک از این پنج انگشت را ترجیح می‌دهی؟ من شخصاً به همه آنها نیاز دارم.»

پابلو روییس ای پیکاسو اسپانیایی زاده ۲۵ اکتبر ۱۸۸۱ – درگذشته ۸ آوریل ۱۹۷۳، نقاش، شاعر، طراح صحنه، پیکرتراش، گراورساز و سرامیک‌کار اسپانیایی و یکی از برترین و تأثیرگذارترین هنرمندان سده ۲۰ میلادی بود. او به همراه ژرژ براک، نقاش و پیکرتراش فرانسوی، سبک کوبیسم را پدیدآورد. از جمله آثار مشهور او می‌توان به «دوشیزگان آوینیون» و «گرنیکا» اشاره کرد. پیکاسو بیشتر عمر خود را در فرانسه به سر برد. او به دلیل جستجوگری، نوآوری، پرکاری و اثرگذاری بر معاصران، یکی از مهم‌ترین هنرمندان سده بیستم به‌شمار می‌آید.

وی در ۲۵ اکتبر سال ۱۸۸۱ در مالاگا، یکی از شهرهای کشور اسپانیا، زاده شده و با نام «پابلو دیه‌گو خوسه فرَنسیسکو د پائولا خوان رمدیوس ترینیداد روییس ای پیکاسو» غسل تعمید داده شد. او فرزند یک نقاش تحصیل کرده به نام خوزه روییس ‌بلانکو (Jośe Ruis Blanco) و ماریا پیکاسو (Maria Picasso) بود که از سال ۱۹۰۱ نام خود را به نام خانوادگی مادرش تغییر داد. پابلو از همان دوران کودکی به نقاشی علاقه پیدا کرد و از ده سالگی نزد پدرش که معلم یک آموزشگاه هنری بود، اصول اولیهٔ نقاشی را فراگرفت و دوستانش را با کشیدن نقاشی بدون بلند کردن قلم یا نگاه کردن به کاغذ سرگرم می‌کرد.

 در سال ۱۸۹۵ به همراه خانواده به بارسلونا تغییر مکان دادند و پیکاسو در آن‌جا در آکادمی هنرهای عالی به نام لالُنخا (La Lonja) به تحصیل مشغول شد. در اوایل کار، دیدار او از مکان‌ها و گروه‌های مختلف هنری تا سال ۱۸۹۹ در پیشرفت هنریش بسیار تأثیرگذار بود. وی تحصیلات خود را در فرانسه به پایان رساند. او نزد پدرش که استاد نقاشی بود به آموختن پرتره‌نگاری پرداخت و در سال ۱۹۰۳ مقیم پاریس شد. در سال‌های ۱۹۰۶ و ۱۹۱۰، به اتفاق ژرژ براک مکتب کوبیسم را پایه‌گذاری کرد. ژرژ براک، از نخستین کسانی بود که سنجاق و میخ را با هم توأم نمود و پیکاسو تخته و چیزهای دیگری را هم به آن افزود. پیکاسو در سبک خود شهرت فراوانی به دست آورد و پیروان فراوانی به دست آورد.

 وی در ۸ آوریل ۱۹۷۳، در حالی که به اتفاق همسرش ژاکلین روک دوستانشان را برای صرف شام پذیرایی می‌کردند بر اثر حمله قلبی درگذشت. او در مجسمه‌سازی، حکاکی روی چوب، سفالگری، سرامیک، چاپ سنگی (لیتوگرافی) و معماری تبحر داشت. پیکاسو مکتب کوبیسم را به همراه ژرژ براک در میان نقاشان جا انداخت و فن اختلاط رنگ بر پردهٔ نقاشی را به عالم هنر معرفی کرد.

دوره اول هنری وی در طبقه‌بندی‌ها بنامهای «آبی» . «رُز»(Blue & Rose) است. در دوران «آبی» سبک کاری وی اغلب شامل سایه‌های آبی کشیده شده از اجسامی بود که تنها به نیمی از آن‌ها به تصویر کشیده می‌شد. در دوران «رُز» از آبی به سمت صورتی تمایل پیدا کرد و نقاشی‌های وی به دنیای واقعی نزدیکتر شدند. او سپس به سبک کوبیسم روی آورد که در آن اشیا را توسط اشکال ساده هندسی به تصویر کشاند.آخرین دوره کاری پیکاسو دوره سورئالیستی است که از ۱۹۲۴ آغاز می‌شود، ولی همیشه فاصله‌اش را با سورئالیست‌ها حفظ کرد. پیکاسو و هنرمندان سورئالیست جهان در اصول بنیادی، بدین معنا که «هنر قادر است آنچه را که طبیعت و عقل نمی‌توانند ابراز کنند نشان دهد»، موافقت داشتند ولی اختلاف اساسی بسیاری بین پیکاسو و سورئالیست‌ها وجود دارد: به عقیده آنها، پیکاسو به دنیای خارج و مضمون وابستگی بسیار دارد و از دنیای اوهام و رؤیاها بسیار دور است.